زیرساخت های سبز در شهرهای جدید

زیرساختهای سبز، به عنوان عناصری حیاتی و پایه ای در شهرها از اهمیت ویژهای برخوردارند. در صورت بی توجهی به این عناصر ارزشمند در طراحی و برنامه ریزی شهرها، مشکلات متعددی مانند آلودگی های محیطی، ازدحام ترافیکی و کاهش کیفیت زندگی به وجود خواهد آمد. شهرهای جدید ایران نیز با چنین مسایلی دست به گریبان بوده و طراحی، برنامه ریزی مناسب زیرساختهای سبز می تواند از این مسایل پیشگیری کرده و به ارتقای کیفیت زندگی ساکنان آن کمک نماید. هدف از تدوین این پژوهش ارایه تعریف مشخص از زیرساختهای سبز به منظور تسهیل شناسایی آنها، ارائه اصول تأثیرگذار بر شکل گیری مطلوب زیرساختهای سبز و در نهایت تدوین راهبردها و سیاستهای مرتبط با طراحی و برنامه ریزی زیرساختهای سبز در شهرهای جدید ایران است. «توصیفی تبیینی» ، بوده و روش تحقیق « کاربردی» نوع تحقیق در این پژوهش بر حسب هدف، از نوع است. در مطالعات مبانی نظری و تجارب جهانی از روش مطالعه کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است. در نهایت نیز راهبردها ارائه شده است. با استناد به این راهبردها و «زیرساختهای سبز در شهرهای جدید» و سیاستهای مرتبط با موضوع سیاستها در فرآیند برنامه ریزی و طراحی شهرهای جدید از نابودی این عناصر ارزشمند جلوگیری شده و استفاده مفید برای ساکنین این شهرها حاصل خواهد شد. نتایج این تحقیق نشان داد که به منظور برنامه ریزی و طراحی مناسب زیرساخت های سبز در شهرهای جدید سه زیرساخت سبز مورد شناسایی قرار گرفته و فضاهایی «عناصر» مسأله حائز اهمیت است. در این راستا لازم است تا این عناصر که در حال «عملکرد» ، که امکان تبدیل به عناصر زیرساخت سبز را دارند شناسایی شوند. علاوه بر این حاضر وجود دارند و یا عملکردی که می توانند با توجه به زمینه ی موجود ایفا نمایند بررسی شوند. این دو مورد، به زیرساخت سبز که به عنوان عامل بیرونی معرفی شده اند، «اصول» عنوان عوامل درونی زیرساخت سبز شناخته شده و با رابطه ای رفت و برگشتی دارند. این موارد و اصول مطرح شده، به منظور نزدیک شدن به حالت اجرایی در پروژه های شهرهای جدید در قالب راهبردها و سیاست ها در این پژوهش مطرح شده اند تا از این طریق به طراحی و برنامه ریزی مناسب و حفاظت از زیرساخت های سبز کمک نمایند.